ساعتی چند از شب گذشته است. شبی به غایت تاریک از نخستین شب‌های جمادی الثانی، که ماه هنوز فرصت نورافشانی و  جلوه‌گری نیافته است. مدینه را سکوتی غریب فراگرفته و چشمان بی‌فروغ منافقان، علیرغم همدردی کاذبانه با علی(ع) و خانواده‌اش در شهادت زهرا(س)، در خوابی آرام فرو رفته  است. و در این میان تنها، عده‌ای معدود از ساکنان شهر رسول الله(ص)، در اندوه این مصیبت بی‌بدیل، در غربتی جانسوز سرشک غم از دیدگان فرو می‌ریزند.

اما در خانه گلین و محقر علی(ع) بساط سوگواری رونقی دو چندان دارد. علی با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا بودن را از نظر می‌گذراند و غریبانه می‌گرید. گاه گذشته را می‌کاود و گاه چشم دل به آینده خیره می‌کند. آینده‌ای که باید بی حضور زهرا از میان حوادث، ناچار عبور کند.

و اما یتیمان زهرا(س) در کنار پیکر مادر مویه کنان هر یک به زبانی با مادر خویش نجوا می کنند. علی(ع) فرمود: در آن هنگام که با یتیمان فاطمه در گریه و اندوهشان همراه بودم خدای را شاهد می‌گیرم که فاطمه نیز شروع به ناله نمود و دست‌های خویش را از کفن بیرون آورده و پسرانش را مدتی به خویش چسبانید. این منظره برای اهل آسمان نیز سخت تکان دهنده بود پس تعجبی نداشت که فرشتگان نیز ضجه زنند و با اهل آن خانه در گریه همراهی کنند و مانعی نیز نخواهد داشت که علی(ع) صدای یکی از آنان را بشنود که ندا می‌دهد: یا علی! آن دو را از بدن مادر جدا کن چرا که فرشتگان آسمان را به گریه انداختند. حبیب و دوست یعنی خداوند، مشتاق حبیبه خود فاطمه زهراست. امام پیش آمد تا دو طفل خود را از سینه مادر بلند کند در حالی که از دو چشم او اشک به شدت می‌بارید."

شب به نیمه نزدیک می‌شود. علی(ع) به آسمان می‌نگرد. مبادا سپیده سر زند و وصیت زهرا(س) که فرموده بود: " وصیت می‌کنم ترا  که نگذاری بر جنازه من حاضر شوند یکی از آنهایی که بر من ستم کردند و حق مرا گرفتند؛ چه ایشان دشمن من و دشمن رسول خدایند و نگذاری که احدی از ایشان و اتباع ایشان بر من نماز کنند و مرا در شب دفن کنی در وقتی که دیده‌ها در خواب باشد."

آرى علی(ع) پیکر زهرای اطهر(س) را شبانه غسل داد و کفن نمود در حالی که تنها خود و دو فرزندش حسن و حسین علیهماالسلام و تنى چند از یاران باوفایش بر پیکر آن بانو نماز گزاردند.

سپس پیکر نورانى آن حضرت را به خاک سپرد و در کنار قبر آن بانوى پهلو شکسته نشست و خطاب به قبر آن بانو فرمود: یا ارض استودعتک ودیعتى. هذه بنت رسول‏اللَّه فنودى منهایا على انا ارفق بها منک فارجع ولاتهتم (ناسخ، ج 1/ 232)

اى زمین امانتم رابه تو مى‏سپارم این دختر رسول خداست، ناگاه شنید کسى مى‏گوید یا على من از تو نسبت به بانویت مهربان‏ترم به سوى منزل بازگرد و غصه مخور.

 

در خصوص تاریخ دقیق شهادت حضرت صدیقه فاطمه(س) بانوی بزرگواری که در راه اثبات و دفاع از حق و مقام ولایت به شهادت رسید، روایات مختلفی وجود دارد. بنابراین روایات، هفتاد و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سیزدهم تا پانزدهم جمادی الاول ایام فاطمیة اول و بنا به روایت دیگر نود و پنج روز پس از رحلت پیامبر(ص) یعنی سوم تا پنجم جمادی الثانی ایام فاطمیه دوم خوانده می شود.